Organizmy ssaków często padają ofiarą pasożytów – a więc zwierząt, które czynią z ciała żywiciela swoje środowisko życia, wywołując przy tym rozmaite patologiczne stany. Do pasożytów, które mogą zagnieździć się w ludzkim organizmie (głównie w jelitach) zaliczamy organizmy zwierzęce z gatunku robaków oraz pierwotniaków. W ramach tych dwóch grup występują dalsze specyfikacje. Robaki dzielą się na płaskie, a więc płazińce, oraz obłe. W pierwszej grupie znajdują się tasiemce karłowate oraz nieuzbrojone, z kolei do rzędu obleńców zaliczamy m.in. glistę ludzką, włosogłówkę, węgorka jelitowego, a także owsiki. Pierwotniaki natomiast obejmują takie gatunki jak: lamblia intestinalis i giardia. Najpopularniejsze pasożyty z grupy robaków przybliżymy poniżej, jednocześnie przestrzegając, jak może dojść do zarażenia.

Tasiemce.

Tasiemce to płazińce, które posiadają charakterystyczny kształt. Ich ciało składa się z członów, oraz uzbrojonej w ssawki uzbrojonej główki. To za jej pomocą robak płaski przytwierdza do ścianki wewnątrz jelitowej. Dojrzałe człony, po zapłodnieniu, odrywają się od reszty tasiemca i są wydalane. W ten sposób mogą się rozwijać w innym organizmie, bądź też zasiedlać inne narządy wewnętrzne. Nieleczona tasiemczyca może prowadzić nawet do śmierci, jako że człony te, przebijając ścianę jelita, mogą migrować nawet do mózgu żywiciela. By uniknąć zarażenia tasiemczycą należy przede wszystkim unikać spożywania mięsa surowego, niedogotowanego bądź pochodzącego z niepewnego źródła. Warto też rygorystycznie przestrzegać zasad higieny osobistej.

Rodzaje tasiemców.

W ludzkich jelitach występować może kilka rodzajów tasiemca. Tasiemiec nieuzbrojony przedostaje się do organizmu w wyniku konsumpcji zakażonego mięsa wołowego (surowego lub niedogotowanego). Może osiągnąć rozmiary nawet do 10 metrów. Tasiemiec uzbrojony natomiast jest mniejszy, jego długość wynosi od 2 – 4 metrów, za to do zakażenia może dojść na kilka sposobów. Poprzez spożycie zainfekowanego mięsa wieprzowego, w wyniku kontaktu z wodą, inną żywnością lub nawet innym nosicielem tasiemczycy. Innym gatunkiem tasiemca jest bruzdogłowiec szeroki, którym można się zarazić w wyniku zjedzenia zakażonego mięsa ryby bądź kawioru. Bruzdogłowiec mierzy od 4 cm do nawet 20 m, co czyni go największym z pasożytów. Ryzyko zakażenia maleje, jeśli mięso zostanie poddane obróbce – ugotowane, zamrożone, zamarynowane. Zakażenie tasiemcem karłowatym budzi największe obawy. Jego nosicielami są ptaki, myszy i szczury. Do zakażenia dochodzi po spożyciu żywności, która miała kontakt z ich kałem. Na zainfekowanie tasiemcem możemy być narażeni również wtedy, gdy jesteśmy właścicielami psa lub kota. Tasiemiec eliptyczny żyje bowiem w jelitach tych zwierząt.

Objawy zakażenia.

Obecność tasiemca w organizmie nie zawsze musi dawać wyraźne objawy. Intensywność ich występowania zależy od ogólnego stanu zdrowia człowieka oraz od tego, jak sprawnie funkcjonuje jego układ odpornościowy. Do podstawowych dolegliwości, jakie można wyróżnić należą: bóle głowy, ogólne osłabienie, nadpobudliwość, bezsenność lub znużenie, często też zaburzenia łaknienia (nadmierny bądź niedostateczny apetyt), utrata wagi, wysypki o charakterze alergicznym, niedobory minerałów, wymioty, biegunki, anemia spowodowana awitaminozą.

Obleńce – rodzaje, sposoby zakażenia.

Drugim najczęściej występującym rodzajem pasożytów są robaki obłe. Glista ludzka to robak, który może funkcjonować w ludzkim organizmie nawet do 15 miesięcy. Do zakażenia dochodzi poprzez spożycie pokarmów zanieczyszczonych jajeczkami z larwami. Larwy zagnieżdżają się w jelicie cienkim, aby stamtąd przedostać się do krwi, a następnie do pęcherzyków płucnych i oskrzeli. Kolejnym etapem jest powtórne przedostanie się do jelit, w którym może znajdować się nawet kilkaset pasożytów. Po upływie miesięcy zachodzi proces samowyleczenia – jeśli nie dojdzie do powikłań. Glistnica może generować wiele chorób, jak zapalenie oskrzeli, płuc czy naciek płuca. Poza tym zakażeniu towarzyszą takie objawy jak wymioty, biegunki, bolesność jamy brzusznej, bezsenność, rozdrażnienie, ból głowy. Częste są też wysypki, świąd skóry, a nawet ataki astmy. Aby chronić się przed glistnicą unikać picia nieprzegotowanej wody a także dbać o higienę osobistą.
Węgorek jelitowy jest obleńcem, którym można zarazić się przez…skórę. Larwa węgorka wnika przez skórę, skąd przemieszcza się do serca, płuc, tchawicy, gardła – a stamtąd do żołądka i jelita cienkiego. Każdy etap wędrówki larwy wiąże się z symptomami, w większości obrzękami i bólem, a także stanami zapalnymi. Gdy węgorek osiedli się w jelitach, pojawiają się „standardowe” objawy choroby odpasożytniczej – brak apetytu, drażliwość, biegunka, spadek masy ciała. Larwa węgorka stanowi tym większe zagrożenie, że może zagnieździć się w innych narządach – w sercu, mózgu czy nerkach. Ryzyko zachorowania jest największe w krajach tropikalnych.
Owsica to natomiast najbardziej powszechny rodzaj zakażenia pasożytniczego u ludzi. Zdarza się szczególnie u dzieci. Zakażenie objawia się świądem i zaczerwienioną skórą w okolicach odbytu, nadpobudliwością, a także nudnościami, osłabieniem i brakiem apetytu. Owsica nazywana jest chorobą brudnych rąk, ponieważ do zainfekowania nierzadko dochodzi w wyniku braku przestrzegania zasad higieny osobistej. Można też zarazić się od zwierząt domowych (nieodrobaczonych) lub przez kontakt z odchodami (np. w piaskownicy). Leczenie owsicy nie jest trudne, wymaga jednak konsekwencji – konieczna jest m.in. codzienna zmiana pościeli, bielizny osobistej, a także dezynfekowanie toalety.
Źródło: http://zdrowiedza.pl/pasozyty-ludzkie